çocuklar nerede?

Şehre döndüm, ama bir kaç gündür evimden uzakta dördüncü levent’te geçiyor günlerim. Camdan bakınca yeşilliklerin görülebildiği, evlerin önünden vızır vızır araba geçmeyen bir semtteyim. Sokaklar temiz, iki sokakta bir güvenlik kulübesi tüm prefabrikliği ile yabancıları ürkütmekte, rüzgar yahut yağmur haddini aştığında arabaların alarmları aynı anda her ihtimale karşı bütün mahalleyi –siteyi- ayağa kaldırmakta. Camların içinde kediler çok nadiren sokakta gezdirilen köpeklere dişbilemekte. Binalar, arabalar, kediler, köpekler, prefabrik kutular, hepsi insanlar için oradalar ama insanlar yok, en tuhafı da küçük insanlar yok. Bir sürü pencere var, düşünmeden edemiyor insan; bu pencerelerin ardında çocuklar büyüyor olmalı, yalnız, boş sokağa bakarak. “güvenliksiz” sokaklarda çocuklar gofret yiyip yüksek sesle konuşarak mahalleliyi “rahatsız ederken”, bu yeşil, arabasız sokaklar niye ıssız? Antibakteriyal deterjanlarla silinmiş, antialerjik halılarda, dünyaya gelmelerine karar vermiş olan o kadın ve o erkekten uzakta, allerjik, prefabrik olarak büyürlerken sokak bomboş. Bahçelerde sadece “köpek gezdirmek yasaktır” yazıyor, site yöneticileri korkmuyor bile çocukların bahçede koşturup, çiçekleri koparıp annelerine götüreceklerinden, ya da çimenlerin üstünde top oynayacaklarından. Gürültüde uyuyamayan, toza allerjisi olan, yabancılardan korkan, kavga görgüsü olmayan bir şehirli nesil büyüyor. Onları böyle ürkünç büyütmekte olan nesil, onlarla başedebilmek için bir politika üretseler iyi olur. İlerde, bugün sığabildikleri plazalara sığamayacak, sokaklara taşacak, ellerini ayaklarını nereye koyacaklarını bilemeyip, çirkinleşecekler.