Madem fotoğraf çekemiyorum ben de yazarım. Necmi ya da fransızca adıyla place de l’etoile’de tam da bir turistin yapacağı gibi Place de l’etoile cafesi’nde oturuyorum.Sanırım şehirdeki tek turist benim. Şu an olduğum yer normal bir zamanda şehrin en turistik yeri olmalı. Görülmesi gereken cami, bina, kilise, fenike arkeolojik sitesi, saat kulesi, osmanlıdan kalma binaların tam ortasındayım, öğle saati, hava ne sıcak ne soğuk, hatta hafif bir esinti bile var. El Ömeri camii’nden öğle ezanının sesi geliyor. Meydanda tek tük insanlar geziniyor. Meydana çıkan beş sokağın hepsinin girişinde asker kontrolü var. Dolayısıyla insanlar meydandan geçmeyi tercih etmiyor, yolu uzatıyorlar. İstanbuldaki gibi herkes yürürken telefonla konuşuyor. Oturduğumdan beri baştan savma giyinmiş tek bir kadın geçmedi. Bu arada tam yanımdaki saat kulesinin saati rolex. Ama bu Abdülhamid’in tahta çıkışı şerefine 1897’de inşa edilen kule değil. O saray’ın yanında olduğu için yaklaşmak mümkün değil.
Bulabildiğim hiç bir şehir haritası ya da rehber bugün gördüğüm şehri yansıtmıyor. Geçen yaz ki savaştan sonra dengelerle birlikte mekanlarda değişmiş. Rehberin barlar sokağı diye bahsettiği sokak boş. Balonla şehri yukardan görmenin lafını bile etmek manasız. Sarayın ziyaret saatleri yalan olmuş, değil içine girmek uzaktan fotoğrafını çekmek bile yasak.
Virgin Megastore: Cennete düşmüş gibi oldum. Bir yanda ingilizce bir yanda fransızca kitaplar. Politize bir memlekette olduğumuz için tarih ve politika kitapları çoğunlukta, tabii özellikle ortadoğu üzerine. Evet, çok katlı, havalandırmalı bir cennet.
Virgin, şehrin en büyük meydanı, el burj, martyrs’ square ya da place des canons denilen meydanda. Meydan osmanlı zamanında bahçeler ve çeşmelerle dolu imiş. Martrys’ square adını 1919’da Osmanlı tarafından öldürülen lübnanlı milliyetçilerin anısına almış. Meydan bugün, Hariri’nin yaptırdığı El emin camii ve hemen yanındaki mezarı, ve hemen yanında başlayan çadır kent yüzünden oldukça yüz değiştirmiş, hafif bir inşaat alanı havası var.
Meydanı geçip Solidaire’i arkamda bırakarak Gouraud sokağı’ndan Gemmayze’ye geçtim. Gouraud oldukça dar, japon, italyan, lübnan lokantaları ve küçücük ama gerçekten küçücük barların olduğu bir sokak. Sonuna kadar yürüdüm, paraleli rue pasteur’den meydana geri döndüm. Çadır kentin içine girdim, bu bölgeye girerken gençten bir takım arkadaşlar çantayı açıp bakıyorlar. Ben hala anlamadım, iki metre ötede asker dururken bu delikanlıların nasıl oluyorda aslan gibi ortada gezindiğini, hoşuma gitmedi değil. Biraz daha gezinip biraz daha okuduktan sonra daha net anlarım herhalde mevzuu. Çadır kentin tam ortasında eski bir sinema binası var. Şehrin ortasında, şehir çökmüşte yukarda kalmış dev bir mağara gibi duruyor. Biraz onun, biraz da çadırların fotoğrafını çekiyordum ki, “yasak hemşerim” edasıyla yanıma geldiler. Çektiklerime baktılar, askerler gibi sildirmediler, selamlaştık, ayrıldık.
Beyrut Amerikan üniversitesi, her ne kadar campus’ün içine duhul edemediysem de dışardan görüldüğü kadarıyla, boğaziçi üniversitesi güney campusünün beyrut versiyonu. Binalar aynı döneme ait, yeşillikler içinde ve denize nazır. Tek fark boğaz değil, akdeniz’e bakıyor pencereleri. Üniversite’nin olduğu Bliss sokağı fast foodcular, ve kitapçılarla dolu. Bugünlerde önünde check point oluşturulduğu için genelde trafik sıkışık. Check point dediğimiz, sokağa çaprazlama bariyerler koyarak trafiği yavaşlatmak suretiyle gelen geçene bakmak, gerekirse kimlik sormak, arama yapmak. Bliss’i Hamra’ya bağlayan sokaklardan birine girdim ve şahane, kendimi otelin sokağında buldum.
Akşam, bir kez daha Gemmayze’ye gittik, Cantine Libanaise’de açık soğuk büfe, yanına arak ile karnımızı doyurduk. Soğuk büfe: minik börekler, humus, patates ezme, patlıcanlı birşey, üç çeşit peynir, yaprak sarma, turşu, salatalar, zeytinler, kuruyemişler, çerkez tavuğu(msu): 13500 LL . Mekan gayet tasarım lakin her yer gibi boş.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder