Bir kaç gündür bilgisayarım bana kötü oyunlar oynuyor, kendine gelebilmesi için uzun süreler kendisini kendisiyle başbaşa bırakıyorum, böyle olunca da yazılar arasına zaman giriyor, oysa dilim şişti, laf birikti.
Geçen Pazar Dolapdere’de Panayia Evangelistria (Meryem'in Müjdelenişi) kilisesi’ne gittim. Pek sevdiğim bir arkadaşımın babasının kırkıydı, müslümanlarda olduğu gibi ortodosklarda da varmış kırk mevzuu. Ailesi Atina’da mezar başında, o Dolapdere’de bir kilisede gereklerini yerine getirdi. Mevlüt şekeri yerine dokuz malzemeden oluşmuş bir çeşit tatlı konuluyor minik torbalara ve cemaata dağıtılıyor. Eline sağlık arkadaşımın pek lezzetli idi. Bir daha yapmaz umarım. Panayia Evangelistria Mahallede gayet gerçekdışı, mekanla uyumsuz bir kilise. Mahalle eskiden beri fakir olduğu için, zamanında (1893) Rusya’dan çarın yolladığı paralarla yapılmış, o yüzden de pek heybetli. Bilgi Üniversitesi’nin sırasında biraz daha yukarıda, gece ve hatta belki gündüz girmeye çekinilecek sokaklardan birinde. Cemaati elli kişi kalmış lakin içi gayet bakımlı, tekne biçimli minik taşlardan yapılma avizesi gözümü ve hatta beni benden aldı. Kilise’nin önemi bu avizeden değil sesleri güzel biri 100 diğeri 80 kilo ağırlığında iki çanından geliyor. Ne var ki bu iki çan 2005’de iki gün arayla çalınmışlar. 180 kilo, dar bir sokakta, içinde insanların uyuduğu bir mekandan çalınmış. Polisiye roman yazacak olsam işte bana leziz bir konu. Çanlar Kilise’nin, Kilise Dolapdere’nin, Dolapdere Beyoğlu’nun, Beyoğlu İstanbul’un ortasında, İstanbul’da kalmış iki üç çan, çana kulak veren iki üç adam, sanırız ki o çanlar sadece cemaatindir, bilmeyiz istanbul’un seslerinden biridir. Baktım çanların çalınması haber bile olmamış gazetelerde, bir tek radikal yazmış “kilisenin çanları çalındı” diye. Kimse dememiş istanbul’un bir sesi daha kesildi diye. Bilememişler sesler kesildikçe biz sağır gibi oluyoruz.
fotoğrafa gelecek olursak; çerçevede Süleymaniye dışında Patrikhane
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder