yayla çorbası

Anonim mekanları severim, herhangi biri olabildiğim, yan masada, sandalyede oturan adamla sosyal, duygusal, mistik herhangi bir bağ kurmadığım, kurmaya çalışmadığım mekanlar iyi gelir bana. Kızıyorum sevdiğim yerlerin sürekli devinim içerisinde olmasına, bir yediğimi bir daha yiyemediğime, yüzlerin sürekli değişmesine ama belki de iyi geliyordur bu bana. Aynı evde beş seneden fazla yaşamaya bile dayanamayan bir insan niye gerçekten sinirlensin ki etrafındaki mekanların değişmesine? Bu şehir böyle, her an hareket ediyor, para el değiştiriyor, mekanlar, değerler de, ben niye farklı olayım ki? İyi geliyor insana elbet yemeğe gittiğin mekanda rakıyı soda ile içtiğinin bilinmesi, piyangoyu hep aynı adamdan almak –amorti bile çıkmasa- değil veresiye yazdırmak, taksi parası bile alabilmek bakkaldan, köşedeki çingenenin eve haber göndermesi, beyaz gül geldi diye, şehrin en hareketli caddesinin hangi taşının bozuk olduğunu bilip, basmamak, şehrin geri kalanının korkup kaldırım değiştirdiği adamların alışveriş torbanı taşıması keyifli şeyler tabii ama mühim değil. Valla değil. Yarın, hem de gerçekten yarın, o, rakıyı sodayla içtiğimi bilen garson kabzımal olup işi bırakabilir, beyazgülcü abla köşe değiştirebilir, caddenin taşları zaten yarın öbür gün değişir, önümüz seçim. Diyeceğim odur ki bu eski romanlardan öğrendiğimiz şehir aidiyetleri icatları pek geçici, pek yapay, seviyorum hepsini ama ben bu şehri artık en çok self servis restoranlarda seviyorum. Tek başıma içeri girip, yemek alabildiğim –ısmarlamadığım- beklerken gazete okumak zorunda kalmadığım, içerideki herkesin içeri girme sebebinin sadece aç olması olduğu, altı ayda bir adının ve dekorasyonunun değiştiği, içerisinde olmamın bana bir sosyal sorumluluk yüklemediği o mekanlarda buralı olduğumu hissediyorum. His önemli değil, en az iki günde bir gidiyorum öyle bir yere ve adamlar beni tanımıyorlar, tanımayacaklar, yayla çorbasını iyi yapıyorlar, ben hep gideceğim.