Bu son senelerde çok zahiyat verdik, adını bilmediklerimiz, yüzünü görmediklerimiz tabii çoktur ama hergün gördüklerimizden önce Anahid gitti -sevmezdi beni o ayrı-, sonra bu sene pala amca terketti mahalleyi, her gün sabahtan akşama « huysuz ve tatlı kadın »ı çalan kemancı amca ne zaman yokoldu tam olarak hatırlamıyorum bile ama ben hiç birine ali amcaya üzüldüğüm kadar üzülmedim. Niye bilmem bayağı bayağı gözümden yaş geldi geçen hafta öldüğünü öğrenince. Daha iki üç ay önce karşısına geçip fotoğrafını çekmeye kalkınca « turistik miyim hanım ben ? » diye kızmıştı. Ben yine de çekmiştim fotoğrafını. Temiz sandalyesi, ütülü gömleği, taralı saçları, tüm beyoğlu esnafının zevzekliğine inat mesafeli duruşu ile hergün görmeye alıştığım mahallelimdi ali amca. Yok bu beyoğlu nostaljisi değil, hergün gördüğün yüz artık yoksa, hele bu yüz bir de güzeldiyse, üzülüyor insan. Ya ali amca daha iki ay önce köfte satıyordun köşede, dimdik hayatta, ne zaman gittin maraş’a da, ölmeye yattın. Ah ali amca…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder